اسید چیست ؟
اسید لغتی لاتین است و به معنی ترش مزه، که خورندگی، ویژگی و خاصیت اسید می باشد.
موادی هستند که در خودشان یک یا چند هیدروژن دارند و با برخورد کردن با فلزات به واسطه ی یون های فلز جایگزین میشوند.
در واقع اسید ماده ای است شیمیایی که الکترون جذب می کند.
کلا مواد شیمیایی به دو دسته اسیدها و بازها تقسیم می شوند.
که خاصیت های متفاوتی با هم داشته و در مقابل یکدیگر قرار می گیرند.
اسیدها همان طور که گفتیم ترش مزه هستند، ولی بازها طعمشان تلخ و گس است.
این مواد (اسید و باز) رنگ و ظاهر شناساگر را تغییر داده و یکدیگر را خنثی می کنند.
بسیاری از اسیدها در شکل ساختاری خود اتم هیدروژن دارند که در اثر تفکیک در آب، کاتیون و آنیون آزاد کرده و هر چه قدر یون هیدروژن، تولیدی غلظتش بیشتر باشد؛
محلول ویژگی اسیدی اش بیشتر و ph آن کمتر می شود.
اسید
از زمان های دور، انسان با اسید به صورت تجربی آشنایی داشته و قبل از اینکه علم شیمی کشف شود،
انسان به عنوان یک تجربه این ماده را می شناخت.
و اسیدهایی همچون آبغوره، آبلیمو و سرکه را بعنوان ماده ی خوراکی می شناخت و نه به عنوان یک علم.
اسیدهای شناخته شده ای که امروزه وجود دارند مثل اسید سولفوریک، اسید نیتریک و غیره به وسیله ی کیمیاگران در زمان های قدیم کشف و ساخته شدند و بوسیله ی محلول شدن درآب، مورد استفاده قرار می گرفتند.
اولین نفر در ساخت اسید سولفوریک جابربن حیان بود.
اسید سولفوریک نوعی از اسید است که باعث سوختگی زیاد پوست و چشم ها می شود و خوردن آن باعث سوختن دهان، گلو و معده می شود.
اسیدهایی با غلظت کمتر اگر به اجسام فلزی برخورد کنند گاز هیدروژن آن ها آزاد شده و ممکن است آتش گرفته و باعث انفجار شود.
اسید غلیظ هم اگر با چوب(مواد آلی) برخورد کند باعث آتش سوزی می شود.